Bij iedere belegging is het belangrijk om het risico van het beleggingsproduct en de instelling die er garant voor staat goed te kunnen inschatten. Ratings zijn hierbij een van de hulpmiddelen.
Bedrijven of banken die een beleggingsproduct zoals bv. aandelen of obligaties willen verkopen zullen vaak een rating aanvragen. Ze zijn daar nochtans niet toe verplicht. De 3 bekendste bedrijven die dergelijke ratings geven zijn Standard & Poor’s, Moody’s en Fitch.
Deze ratingbureaus onderzoeken hoe kredietwaardig bedrijven of banken zijn. Ze onderzoeken met andere woorden de financiële gezondheid van een bedrijf of bank. Een ratingagentschap kan een hoge rating toekennen als het van oordeel is dat een genoteerd bedrijf of instelling voldoende financieel gezond is. Maar als het ratingagentschap van oordeel is dat het bedrijf of de instelling niet voldoende financieel gezond is, kent ze haar een lage rating toe.
Hier geldt dus in principe: hoe hoger de rating, hoe kleiner het risico en hoe lager de intrest. Maar ook: hoe lager de rating, hoe groter het risico en hoe hoger de intrest.
Maar blijf voldoende kritisch ten opzichte van deze ratings. Ze worden door mensen berekend, en die maken ook al eens fouten. Bovendien, ratingbureaus zijn commerciële ondernemingen die worden betaald door de ondernemingen die om een rating vragen.
Sommige banken die spaarrekeningen aanbieden, hebben geen rating. Dat wil echter niet zeggen dat ze niet kredietwaardig zijn. Het betekent enkel dat zij geen rating hebben aangevraagd bij een ratingbureau. Banken die spaarrekeningen aanbieden, zijn immers niet verplicht om dat te doen.